Αν θέλουμε τα παιδιά μας να πιστέψουν ότι αξίζουν, πρέπει ειλικρινά να τα δεχτούμε όπως είναι, με όλες τις ατέλειες τους. Πολλοί γονείς πιστεύουν ότι, επιμένοντας να κατακρίνουν τις ατέλειες των παιδιών τους, θα τα βοηθήσουν να βελτιωθούν. Στην πραγματικότητα, αυτή η αντιμετώπιση φέρνει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Τα παιδιά αποθαρρύνονται. Φανταστείτε πώς θα νιώθατε αν σας θύμιζαν συνέχεια τα λάθη σας. Θα νιώθατε ότι αξίζετε;
Φυσικά, όλοι μας έχουμε περιθώρια για βελτίωση, αλλά δεν είναι αυτό που μας απασχολεί τώρα. Το θέμα είναι ότι οι άνθρωποι δε μπορούν να βελτιωθούν αν δε νιώσουν αρκετά καλά με τον εαυτό τους, ώστε να πιστέψουν ότι μπορούν να βελτιωθούν. Φανταστείτε τώρα πως θα νιώθατε αν ενθαρρυνόσασταν συνέχεια και ξέρατε ότι μέσα στην οικογένεια σας σάς εκτιμούν.
Πιστεύουμε ότι εκτιμούμε τα παιδιά μας, και τους το λέμε με λόγια. Συχνά όμως, οι πράξεις μας έρχονται σε αντίθεση με τα λόγια μας. Λέμε στα παιδιά μας ότι είναι υπέροχα και κατόπιν δείχνουμε δυσαρέσκεια όταν δεν ικανοποιούν τις δικές μας απαιτήσεις.
Πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε το έργο απ’αυτόν που το κάνει.
Τα παιδιά δεν ενεργούν πάντα όπως θέλουμε εμείς. Πρέπει να τους δώσουμε το μήνυμα ότι τα εκτιμάμε σαν ανθρώπους, άσχετα απο την επιτυχία τους.
Παράδειγμα: Σε ένα διαγώνισμα ορθογραφίας, ο Άγγελος έκανε πέντε λάθη στις είκοσι λέξεις. Αντί ο γονιός του να επιμείνει στα πέντε λάθη, θα μπορούσε να τονίσει τις δεκαπέντε λέξεις που έγραψε σωστά. Δίνοντας έμφαση στο θετικό, δίνουμε στον Άγγελο την αίσθηση ότι είναι εντάξει. Ξέρει καλά τα πέντε λάθη του. Δεν είναι ανάγκη να τα τονίσουμε. Όταν τον δεχτούμε όπως είναι, τον βοηθάμε να νιώσει ότι αξίζει σαν άνθρωπος και του δίνουμε το θάρρος να συνεχίσει την προσπάθειά του.