Ο ατομικός, προσωπικός χαρακτήρας της δυσλεξίας

Η δυσλεξία είναι μια ειδική διαταραχή πρόσκτησης του γραπτού λόγου που αποδίδεται με τον ομώνυμο ελληνογενή όρο. Για την ολοκληρωμένη διάγνωσή της απαιτούνται κριτήρια και ερμηνείες θεωρητικά και πρακτικά χρήσιμα, σε ψυχολογικό και εκπαιδευτικό επίπεδο. Ουσιαστικά στη δυσλεξία ένας συνδυασμός πρωτογενών και δευτερογενών προβλημάτων διαμορφώνουν ένα γενικό μαθησιακό προφίλ που εμπεριέχει δυσκολίες κατά τη μετάφραση της γλώσσας σε σκέψη κι αντίστροφα, δηλαδή κατά την ακρόαση και ανάγνωση αλλά και κατά τη γραφή και την ομιλία. Επίσης μπορεί να περιλαμβάνονται ανεπάρκειες εργαζόμενης μνήμης, προβλήματα στη ταχεία ονομασία, αλλά και δυσκολία στην ανάπτυξη αυτοματοποιημένων δεξιοτήτων. Οπότε. προκειμένου ορολογία και πραγματικότητα να βρίσκονται σε αντιστοιχία θα πρέπει να μιλάμε για «δυσλεξίες» όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν οι Clark & Uhry, 1995 [και παρατίθεται στο Αγαλιώτης 2013]. Το πρόβλημα της δυσλεξίας είναι ατομικό με προεκτάσεις κοινωνικού χαρακτήρα εφόσον «είναι ένα φαινόμενο καθολικό και απαντά σε κάθε ομιλούμενη χώρα του κόσμου». Στην χώρα μας την Ελλάδα, επείγει η προώθηση μιας σύγχρονης κουλτούρας φιλικά διακείμενης προς τη δυσλεξία.