Στις μέρες μας, ο πολιτισμικός ρόλος που είχε ο άντρας στην οικογένεια ως κουβαλητής-παιδαγωγός-προστάτης και πρότυπο ταύτισης καταρρέει, επιτρέποντας έτσι την ανάδυση ενός νέου, που συνθέτει τις προηγούμενες ταυτίσεις με μια μεγαλύτερη συναισθηματική εμπλοκή του πατέρα στο μεγάλωμα του γιου. Η σχέση πατέρα-γιου καθιστά επιβεβλημένη τη συνειδητοποίηση πως η πατρότητα δεν απαιτεί άντρες ντυμένους με την πανοπλία της ρωμαλεότητας, αλλά άντρες που είναι έτοιμοι να αποδεχθούν την συναισθηματική τους πλευρά και να μπουν σε μια διαδικασία προσωπικής βελτίωσης μεγαλώνοντας (με) τους γιους τους. Διαμορφώνεται, κατ’αυτόν τον τρόπο, το πρότυπο του συναισθηματικού πατέρα, ο οποίος μέσα από το μεγάλωμα του γιου του έχει τη μοναδική ευκαιρία να ξαναδεί τον εαυτό του, γεγονός που συνεπάγεται, βέβαια, εσωτερικές συγκρούσεις και ενδεχόμενες αναθεωρήσεις των δεσμών με τον δικό του πατέρα.
“Σχέση πατέρα-γιού”
