Για την επίλυση μιας σύγκρουσης με βάση το αυτοϋποστηρικτικό μοντέλο αντίδρασης προτείνονται τα εξής στάδια και δεξιότητες (McGinnis, Goldstein, Sprafkin, & Gershaw, 1984):
1. Έλεγχος του θυμού: Συζήτηση γύρω από τεχνικές, οι οποίες μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά που αντιδικούν να ηρεμήσουν και να αποφύγουν να αντιδράσουν επιθετικά (π.χ. μετρώντας έως το 10).
2. Καθορισμός του προβλήματος: Συζήτηση σχετικά με την αιτία της σύγκρουσης, κατανόηση, αναγνώριση και αποδοχή της οπτικής του άλλου, του τρόπου σκέψης, των συναισθημάτων και των αναγκών του.
3. Εξέταση εναλλακτικών λύσεων: Συζήτηση σχετικά με τους εναλλακτικούς τρόπους διευθέτησης του προβλήματος και τις συνέπειες της κάθε επιλογής. Για παράδειγμα, ένας μαθητής θα μπορούσε αντί να τσακωθεί, να επιλέξει να απομακρυνθεί από το χώρο της σύγκρουσης, να βγει για λίγο από την τάξη, να συζητήσει με το άλλο παιδί (εφόσον κρίνει ότι κι εκείνο είναι αρκετά ήρεμο ή έχει τη διάθεση να το κάνει) ή, τέλος, να ζητήσει τη βοήθεια ή την παρέμβαση κάποιου τρίτου (γονέα, δασκάλου ή άλλου παιδιού).
4. Επιλογή και εφαρμογή μιας λύσης: Το παιδί ή τα παιδιά καλούνται να επιλέξουν τη λύση που εξυπηρετεί καλύτερα τις ανάγκες και τα δικαιώματα όλων των εμπλεκόμενων πλευρών.
Πηγή: Χατζηχρήστου, Χ., Γ., (2011). Κοινωνική και Συναισθηματική Αγωγή στο Σχολείο. Τυπωθήτω, Αθήνα.